Sokak Eylemleri

Yıllardır türlü çeşitli protesto gösterilerine, yürüyüşlere, mitinglere katılırım. Hiç değişmeyen manzara şudur: Biz elimizi kolumuzu sallaya sallaya keklik gibi gideriz alana. Tam teçhizatlı polisler gelir, jopla, biber gazıyla, tazyikli suyla saldırır kitleye. Sonra biz yine aynı hıyarlıkla, hiçbir korunma önlemi almadan, yine elimizi kolumuzu sallaya sallaya gideriz ve yine dayak yiyip geri döneriz. Bu, yıllardır hiç değişmedi. İlk kez nasıl olduysa Gezi zamanında gaz maskesi takmayı akıl etti insanlar. Onu da bizim 40 yılın eylemci solcuları değil, ilk kez eyleme katılan apolitik "yeni yetme" 90 kuşağı düşündü. Yoksa biz ne güzel salak gibi gazı, biberi, dayağı yiyip dönüyorduk eve.

Her eylemde aynı dayağı aynı savunmasızlıkla yiyip bir sonraki eyleme aynı dayağı aynı savunmasızlıkla yemek amacıyla koştura koştura gitmek için ne kadar bir zeka geriliği gerektiği tahmin edilebilir sanıyorum. Bunun iki nedeni olabilir bana göre: 1) Her eylemde kafamıza aldığımız darbeler sonunda bizde ciddi bir oranda zeka geriliği oluştu. Beyin hücrelerimiz kalıcı olarak zarar gördü. 2) Dayak arsızı olup çıktık. İyice mazoşiste bağladık, o dayağı yemeden rahat edemiyoruz. Cem Yılmaz'ın söylediği gibi "Ardinal, bir hormon! Dayağa karşı isteği arttırıyor."

Özellikle televizyondan izlerken nasıl hıyar bir görüntüye neden olduğumuzu tek fark eden ben değilimdir sanıyorum. 10 tane polis, 100-150 kişiyi önüne katıp kovalıyor, yakaladığına ağız burun dalıp indiriyor yere. O kitle de bir kez olsun "Lan biz onlardan daha kalabalığız. Biz neden kaçıyoruz ki?" demiyor Allah rızası için.

İstediğimiz elbette ki şiddet değil. Tabii ki hiç kimsenin burnu bile kanamasın istiyoruz. Ama bunu sadece bir tarafın istemesi bir anlam ifade etmediği gibi, herhangi bir kazanıma da neden olmuyor. Özellikle son yıllarda artan hukuksuz gözaltılar, orantısız şiddet (ki bu gerzekçe tanımı da dilimize ve bilinçaltımıza oturttular. Şiddetin orantılısı ne ki? Sadece yürüyüş yapan insanlara saldırmak, vurmak, hangi oranda kabul edilebilir? Niye kabul ediliyor ki bu şiddet, "orantısız" olunca kızıyoruz sadece?) ve gerek yargının gerekse kolluk kuvvetlerinin her türlü hukuksuz uygulaması karşısında ya hiçbir şey yapmıyor ya da sadece sokaklarda iki tur atıp iki slogan patlatmakla yetiniyoruz. Ki bu da hiçbir şey yapmıyor olmakla eşdeğer.

Örneğin bugün, 13 Şubat 2015 tarihinde yaşanan hukuk dışı gözaltılar, protestoculara uygulanan aşırı derecede şiddet, bir kez daha kendini gösterdi. Birileri, hukuku hiçe sayarak yığınla insanı gözaltına alıyor, çok daha fazlasını dövüyor ve bizler sadece akşam saatlerinde "Onur Kılıç yalnız değildir" sloganları atıp basın açıklaması yapmakla yetiniyoruz. Ne geçti elimize? Neyi değiştirdik? Ne elde ettik? Biz öyle toplanıp bağırınca, yaptığından mı utanacak polis? Pişman olup serbest mi bırakacaklar tutuklananları? Hayır. Biz öyle keklik gibi yürüyünce, onlar için yeni idman tahtaları olmaktan daha öteye gidemiyoruz. "Onlar kesmediyse biraz da bizi dövün" der gibi, elimizi kolumuzu sallaya sallaya gidiyoruz yürüyüşlere.

Artık bu salaklığa son verip, gerçekten somut şeyler elde edeceğimiz bir şeyler yapmamız gerektiğini konuşmamız gerek. Polis, canının istediği gibi dövüyor, sakat bırakıyor, hatta öldürüyor bizleri. Hiçbir hukukî geçerliliği olmayan gözaltılarla hapsediyor. Peki, biz neden arkadaşlarımızı "almaya" gitmiyoruz? Neden üstümüze saldırılacağını bile bile kendimizi koruyacak, hatta nefs-i müdafaa yapacak şekilde hazırlıklar yapmıyoruz? Eğer ki polis, hiçbir yasal gerekçesi olmadan insanları alıp karakola götürebiliyorsa, o sokaklarda toplanan kalabalık da o karakollara gidip o insanları geri alabilmeli. Çünkü bugün ülkenin geldiği nokta artık tam anlamıyla bir polis devletidir ve bizler, bu açık faşizme izin veriyoruz sustukça. Sokaklarda çıplak bir şekilde açık av olmaktan vazgeçmek için bir parça zeka bile yeterli oysa. Polisin gelip bizi kafasına göre öldürmesini beklemekten vazgeçmek için, biraz zeka yeterli. Bu aptal yürüyüşlerle hiçbir şey elde edemeyiz, edemiyoruz. Biz çıkıp "Onur Kılıç serbest bırakılsın" diye bağırdığımız zaman serbest bırakılmayacak. Bunu görüp anlamak için ortalama bir zeka kâfi. Öyleyse? Öyleyse şartları eşitleyeceğiz ve bizi keklik gibi avlayamayacaklarını göstereceğiz. Hiç kimseyi kafalarına göre sorgusuz sualsiz alıp götüremeyeceklerini, bunun o kadar da kolay olmayacağını bilecekler!

O kadar insan öldürüldü, sakat bırakıldı, dayak yiyenin haddi hesabı yok ve bizim bu pasifist tutumumuz, onların giderek artan bir şiddetle bize saldırmalarından başka hiçbir işe yaramıyor. Eğer öyle olacaksa, evde oturup evlilik programlarını veya tarz yarışmalarını izlemek daha mantıklı. En azından boku bokuna ölmekten, sakat kalmaktan, dayak yemekten ve tutuklanmaktan kurtulmuş oluruz. Gezide ölenler ve sakat kalanlar, öldüğü ve sakatlandıklarıyla kaldılar çünkü.

Ben bu salaklığa daha fazla ortak olmak istemiyorum.